Meme

In januari 2008 zat ik met meme aan tafel in de keuken van Dries nr.4 in Denderbelle. Ter ere van mijn 14e verjaardag had ze (zoals ze wel vaker deed) pannenkoeken gebakken. Terwijl ik mij in de TL-verlichte keuken te goed zat te doen aan deze heerlijke maaltijd liet ze terloops vallen: “toen ik 14 jaar werd was de oorlog juist uitgebroken”. Dit moment is mij altijd bijgebleven omdat het iets heel anachronistisch heeft. Ik zat daar rustig pannenkoeken te eten met iemand die ooit rondwandelde in een lang vervlogen wereld en nu gewoon hier was om erover te vertellen.

Meme, je bent de sterkste persoon die ik gekend heb. Tijdens de bijna 100 jaar die je op deze wereld doorbracht heb je veel tegenslagen gekend en je hebt ze stuk voor stuk overwonnen.

Je was de verpersoonlijking van pure, onvoorwaardelijke liefde. Je hebt mijn zus en mij mee opgevoed, en we zijn de personen die we zijn dankzij jou. Je was zo ongelooflijk trots wanneer we met een goed rapport thuiskwamen, en je steunde ons onvoorwaardelijk tijdens de moeilijkere periodes in onze levens.

Meme, in een zeer letterlijke zin ben je nog steeds bij ons. We dragen warme herinneringen aan jou mee voor ons hele leven. We zullen onze best blijven doen om je trots te maken. Mijn zus en ik hadden vroeger de gewoonte om ons altijd nog eens om te draaien als we van de oprit fietsten, om naar je te zwaaien terwijl je achter het raam stond. Wel, nu is dat zelfs niet meer nodig, je bent permanent een deel van mijzelf, en van iedereen die hier aanwezig is. Ik denk gewoon aan die grijze januarinamiddag in de keuken op de Dries. Er ligt een stapel pannenkoeken op tafel, de koffie wordt warmgehouden op de radiator. De klok slaat 5 uur en speelt een kerstmuziekje. En jij zit tegenover mij aan tafel.